Farklılıkları yaşamaktır seyahat etmek, yoksa değişik olanı anlamaya çalışmayacaksak, seyahat etmenin
pasaporta basılan bir damgadan farkı kalmıyor.
Bir ülkeyi
insanlarıyla tanışarak, her türlü değişikliğini tadarak gezmek gerek, müze
gezer gibi değil. Yani dışarıdan öylece seyrederek değil de, içinde deli dolu
yaşayarak keşfetmek en güzeli.
Atlas Dağlarını aşarak
vardığım çölde yaşadığım bedevi hayatı da, bu üşenmek bilmez seyahat
anlayışımın ödülü gibiydi.
 |
| Hassan ile birlikte |
Medeniyetten
böylesine uzak bir yerde insanlar ne yapıyor olabilirdi ki? Ya da medeniyet sadece
teknoloji ve şehirleşme midir gerçekten? Kültürel ve ahlaki olan ama telefonun
ya da elektriğin dahi olmadığı bir yer medeni değil midir?
Kaldığım hostelde
tanıştığım bir grup arkadaşımla çıktım yola. Bir gecemizi yüzyıllardır
çölde göçebe olarak yaşayan Berberilerle / Bedevilerle geçirecektik.
Marakeş’ten 8 Saatlik minibüs yolculuğu ve sonrasını da deve üstünde giderek vardık
kalacağımız yere.
Çöle varışımızın akşamında da bütün yorgunluğumuzu unutturacak mükemmel bir tavuk yedik. Sadece hormonsuz ve tamamen doğal değil aynı zamanda da Kuzey Afrika’nın süper baharatlarıyla bezenmişti. Sanki et değil ağızımıza lezzet kampı kurmuş bir kek yemiştik. Etin yumuşak bir şekilde ağızda dağılması kavramını anlıyorum ama bu başka bir şeydi resmen. Hatta yemekten sonra yediğimiz şeyin tavuk olup olmadığını tekrar teyit etmek isteyecek kadar etkilenmiştim. Hayır çünkü Günay Afrika'da tavuk eti yediğimi sanarak timsah eti yemişliğim var. Şuana kadar onca ülkede bilmeden kim bilir neler yedim.
Akşam yemeğinden sonra havanın kararmasıyla bir anda çöl öyle
soğudu ki, yakılan ateşin başında yer bulamayanlar çadırlarındaki 4 kat battaniyelerine sarılıp uyumak zorunda kaldı. Geceleri ciddi derecede soğuyan çöle biraz
hazırlıklı gitmek gerek tabi. Gerçi gitmeden önce herkesi uyarmışlardı ama
insan çöle giderken yanına kazak almaya tereddüt ediyor. Ne çöle kışlık eşya
götürmenin, ne de kutuplara güneş gözlüğü götürmenin zorunluluğunu tecrübe
etmeden anlayamıyor insan.
 |
| Çöller sadece sıcaktan ibaret değildir. Çöllerin ufalanmış kumları, ani ve devamlı hava değişikliği yüzündendir. |
 |
| Hassan ile birlikte |
Ateşin başında
yanımda getirdiğim bütün giysileri üst üste giymeme rağmen üşürken, Berberilerin
arasında yaşça en büyük olan Hassan terlikle duruyordu. Kuzey ülkelerinde
soğuğa alışık çok insanla tanışmıştım ama Afrika’da soğuğa böylesine adapte
olabilmiş biriyle tanışmak şaşırtıcıydı doğrusu. Her fırsatta Hassanla muhabbet
ediyordum. Hatta herkes soğuktan yılıp, biraz da yol yorgunluğunun etkisiyle
çadırlarına çekildiğinde, Hassan ve diğer Berberilerle uzun bir muhabbete daldım.
Nasıl oluyor da
elektriğin bile olmadığı uçsuz bucaksız boşlukta yaşayabiliyorsunuz diye
sormadan edemedim. Yemek, su gibi zorunlu ihtiyaçlar da ayrı bir problemdi
gerçi. Deveyle ulaşım yavaş, yorucu ve zordu. Yani çölde yaşamanın o kadar çok
katlanılmaz yanı vardı ki, acaba güzel yanı neydi, bu insanları bunca zorluğa
rağmen orada tutan?
Hassan’ın
İngilizcesinin yetmediği yerde gençler tercüme etti ve Hassan bir ömrün verdiği
hayat tecrübesiyle başladı konuşmaya;
“Siz şehirlerde
mutsuz olduğunuz işler yapıp, kazandığınız parayla mutlu olmaya çalışıyorsunuz!
Bizse burada sadece mutlu olduğumuz şeylerle meşgulüz.
Siz televizyon
izliyorsunuz! Şu mükemmel gökyüzüne bak, kayan yıldızlara, bunlara bakmak inan
bana televizyona bakmaktan daha iyi. Hem sonra elektriğin olduğu yerde insanlar
birbirine soğuk olur, biz her zaman beraberiz ve telefona ya da internete
ihtiyacımız yok.
Aslında Huzur’dur
hayatta önemli olan, işte şehir insanları bunu fark edemeden ölüp gidiyor.”
Şehirlere uzak
yerlerde yaşamış olanlar bilirler, ışık kirliliği ne kadar az ise gökyüzü de o
kadar net görünür. Başka hiçbir yerde görülemeyecek güzellikteki, yıldızlarla
dolu gökyüzünün altında, bizim medeniyet tanımımızdan uzakta, bazıları için
hayal kadar güzel bir mutluluk ortamı var çölde.
Hassan uzun
muhabbetimizden sonra, sevdin sen burayı, istediğin kadar kalabilirsin diyerek, kalacağım yeri bile gösterdi ama benim pek param yok diyince de, "tam bir şehirli gibi konuştun şimdi" diye cevabı yapıştırdı. Samimiyeti beni çok etkilemişti ama görmem gereken başka yerler, başka hayatlar
vardı ve teklifini kabul edemedim. Belki çöl hayatı çok güzeldi ama
alışmış olduğum yaşamdan çok farklı bu ortamda, planladığımdan uzun kalamayacak
olmam yine biz şehirlilerin anlayabileceği bir şey sanırım.
Efe TANAY
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder